Gromadzimy się w każdą pierwszą środę miesiąca o godz. 19:00 w czasie Eucharystii połączonej modlitwą o uzdrowienie. Uczestniczymy w najwspanialszej modlitwie Kościoła, w której włączamy się w dziękczynienie Pana Jezusa za to, że Bóg Ojciec wlał w Jego serce tyle miłości, że mógł oddać życie za zbawienie świata. Uczniowie tworzący Kościół mają uobecniać Boże zbawienie poprzez leczenie chorób i słabości dotykających ludzi. Ewangelizacja powinna mieć terapeutyczny charakter, obejmujący całego człowieka. Pan wskazał nam wiele dróg do realizacji tego zadania. Kiedy sprawujemy Mszę Świętą stajemy w obecności Jezusa Chrystusa, pod jego krzyżem i przy pustym grobie. W wielu momentach Eucharystii Kościół modli się o doświadczenie Jego zbawczej miłości „na duszy i na ciele”.
Uznając siebie za grzeszników, prosimy o uzdrowienie naszych zranionych i skruszonych serc. Po modlitwie „Ojcze Nasz” prosimy o zachowanie nas od wszelkiego zamętu, a w momencie przekazywania znaku pokoju wyrażamy pragnienie, aby dzielić go razem z całą wspólnotą i Kościołem. W szczytowym momencie Eucharystii, tuż przed przyjęciem Komunii Świętej zwracamy się do Pana w słowach: „nie jestem godzien, abyś przyszedł do mnie, ale powiedz tylko słowo, a będę uzdrowiony” – cała osoba, cała istota. Modlitwa o uzdrowienie należy do istoty Eucharystii.
Można zapytać, czym ta Msza Święta, połączona z modlitwą o uzdrowienie różni się od innych, sprawowanych codziennie w Kościołach całego świata? Otóż absolutnie niczym się nie różni. Nie jest to żądna super Msza, bardziej uzdrawiająca od innych. Być może tutaj bardziej wypełnia nas świadomość Bożego działania w sytuacjach kryzysowych, w chorobie i cierpieniu. Może różni się trochę „stężeniem wiary” w rzeczywistą moc Zbawiciela, działającą podczas Mszy Świętej. Ta wiara jest odpowiedzą człowieka na obecność Pana ujawniającą się w pragnieniu Jego serca, aby przychodzić z pomocą cierpiącemu człowiekowi. Uzdrowienia duchowe i fizyczne ożywiają wiarę w rzeczywistą obecność Pana, a także dają poczucie Jego solidarność z ludźmi dotkniętymi różnymi chorobami. Niewątpliwie ta liturgia jest, jeśli tak można powiedzieć „ciepłą liturgią”, w czasie, której głośno i wyraźnie odpowiadamy oraz śpiewamy.
Adoracja Najświętszego Sakramentu jest przede wszystkim uwielbieniem Boga, którego obecność wypełnia nasze życie. Jego uzdrawiającej mocy pragniemy powierzyć się z ufnością nie tylko w chorobach fizycznych, ale jeszcze wyraźniej w chorobach naszego wnętrza. To część misji, którą Pan Jezus powierzył swoim Apostołom.
Droga uzdrowienia w sensie chrześcijańskim jest zawsze leczeniem naszej wiary, czyli prowadzi do poddania kolejnych sfer życia Jezusowi.
Dziękujemy Bogu za wszystko i w każdej życiowej sytuacji.